Dertien jaar geleden alweer mocht ik voor de toen nog niet wijlen Amsterdam Weekly de toen eveneens nog niet wijlen Gerrit Komrij interviewen over zijn poepboek. Als kop suggereerde ik ‘Vlakspoelers en diepspoelers’, maar de redactie koos voor ‘Talking shit with Komrij’ met als onderkop ‘Award-winning author digs into toilets’. It’s not often that you […]
Ben je zelfstandig tekstschrijver en/of vertaler, dan heb je te maken met uitgevers. En je hebt goede uitgevers, en slechte uitgevers. Hoe herken je welke wat is? Twee profielschetsen. Deadlines Een goede uitgever zegt bij elke opdracht duidelijk wat de deadline is, en die deadline is ook haalbaar. Als je trouw je deadlines haalt, dan
Dokus Havermout kwam terug uit Uruzgan in een rolstoel. Hij was een held, zei iedereen. Ook het Staatshoofd had dat gezegd, terwijl ze hem een kleurig lintje met een medaille op zijn jas speldde. Dat was een grote eer, zei iedereen. Na de ceremonie was Dokus naar de bakker gerold voor brood voor het weekend
Aan het eenvoudige kader van deze liefdesgeschiedenis zonder veel verwikkelingen, zijn enige lotgevallen van de kamerverhuurster, van de overige commensalen en van buren opgehangen. Dat is ook allemaal stilstaande ellende. Dit citaat komt uit een boekbespreking in de bundel Houten leeuwen en leeuwen van goud, van Willem Frederik Hermans. Het gaat mij natuurlijk om het
M’n Toshibaatje, begin 2007 gekocht, nou daar had ik altijd prima mee gewerkt maar de laatste tijd kreeg-t-ie kuren met z’n scherm. Dat je plotseloos van die psychedelische patronen ziet, weet je wel? Nou heb ik 20 jaar in de hardware gewerkt, dus ik ben daar niet bang voor. Beetje tikken hier, beetje knijpen daar,
In de afgelopen weken las ik A Case Of Exploding Mangoes van Mohammed Hanif. Het verscheen in 2008, maar het blijft actueel. Het speelt in Pakistan in 1988, in de drie maanden tot en met het moment dat moslimdictator Zia Ul-Hacq, samen met hoofd inlichtingendienst Generaal Akhtar en nog 27 mensen, omkomen als het presidentiële
Ze leek zó weggelopen uit een tekening van Sempé. Een kort, kordaat Frans vrouwtje, gepoederd en subtiel opgemaakt, met een ruim assortiment goud en parelkettingen op witte ruches onder een pied-de-poule colbertje, zwarte rok op zwarte lakpumps, het grijze haar in een onberispelijk knotje. Bien soignie, zoals het hoort. In een wolk parfum om een
Ciao, Gino. Ze keek hem na terwijl hij naar huis slofte, drie deuren verderop. Ze mocht hem wel, maar van liefde zoals ze die voor haar man had gevoeld was geen sprake. Hij keek niet om. “Volgende keer beter”, leek hij te denken. Tientallen jaren lang waren ze niet meer dan goede buren geweest. Vrij
(Dit is een gerecyclede, geüpdatete versie van een artikel dat eerder, onder dezelfde naam, op dit blog verscheen. Tevens te bewonderen in de zomerbode van boekhandel Schimmelpenninck, Weteringschans, Amsterdam) Wie leest er nog Couperus? In ieder geval de luitjes van het Louis Couperus Genootschap en middelbare scholieren, voor de leeslijst. En ik dus, sinds ik
Niet lang geleden in Ranzoland, een vreemd land hier ver vandaan, was eens een klein, bescheiden bloggertje. Hij schreef voor zijn plezier, over wat hij maar wilde en wat hem maar interessant of amusant genoeg leek voor andere mensen. Hoge kijkcijfers had hij niet. Er gingen maanden voorbij dat zijn blog uitsluitend werd gelezen door
Iedereen die schrijft moet blij zijn met een corrector (m/v). Want die haalt er altijd dingen uit die je zelf niet gezien had. Maar wist u dit: geef je tekst aan twee correctoren en je kunt betrouwbaar schatten hoeveel fouten er in totaal in je tekst zitten, inclusief de fouten die door geen van beiden
“Om te weten wat de rijpheid en de kwaliteit van een bepaalde wijn is hoeft men er niet een heel fust van leeg te drinken. Je moet gemakkelijk in een half uur kunnen zeggen of een boek iets waard is of niets waard is. Als je enig oog voor vorm hebt is tien minuten meestal
